«Ο Ταχυδρόμος» σεργιανίζει στα βιβλιοπωλεία της χώρας και παρουσιάζει
ότι ενδιαφέρον βρει στα ράφια και στις βιτρίνες.
Αυτή την εβδομάδα διαλέξαμε βιβλία από τις Εκδόσεις‘Το Ροδακιό’
(e-mail: Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε )

Εκδόσεις Το Ροδακιό

1.ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ
(Τέσσερα διηγήματα και μια νουβέλα)
Συγγραφέας:ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤ. ΓΑΒΑΛΑΣ

Φωτογραφίες στο εξώφυλλο: ΦΛΩΡΙΚΑ Π. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Άνδρες σε κρίση και γυναίκες-καταλύτες, άνθρωποι μέσα στα πράγματα και μέσα στη ζωή, περνούν φάσεις και εξάρσεις ενδοσκόπησης, και χτίζουν, μαζί με τον συμπάσχοντα δημιουργό τους, περίεργες προσωπικές ιστορίες για να κρυφτούν σ’ αυτές. Βήμα-βήμα οι σχηματικές καταγραφές των πρώτων σελίδων, διαμέσου μιας αινιγματικής, αγωνιώδους και στοχαστικής πλοκής, οδηγούν τις ιστορίες αυτές σε μια απρόσμενη έξοδο, όπου τα πεπραγμένα μιας συμβιβασμένης ζωής, η αναζήτηση τρυφερότητας και κατανόησης, μετά από μια απελπισμένη αναμέτρηση με το Εγώ, καταλήγουν σε μια αφελή, ντροπιαστική σχεδόν, λύτρωση. Κοινός άξονας της συλλογής είναι η δοκιμασία της ανθρώπινης αντοχής μέσα στην καθημερινότητα. Οι ήρωες ενδοσκοπούνται με αφορμή ιδιαίτερες καταστάσεις όπως η χαλαρότητα, η ηρεμία μιας παραίτησης και ενός συμβιβασμού: αναγκαία καταφυγή σ’ έναν κόσμο θλιμμένο και σκληρό. Βαθιά, στο σκοτάδι της ψυχής τους, υπάρχει το φως, αντίδοτο στην κρίση και στον πανικό.
Τα «σύνεργα της γραφής» δεν είναι μόνο τα υλικά για το γράψιμο· είναι κυρίως τα πρόσωπα, τα τοπία, τα ονόματα, οι στίχοι, οι φωνές, οι χειρονομίες, οι αρνήσεις, οι αποδοχές που δίχως την παρουσία τους τα υλικά σύνεργα — το μολύβι, η πένα, το χαρτί — θα ήταν άχρηστα…

Η κυρα-Βαγγελιώ («Τι δεν μας περιμένει ακόμα») σε μια τραυματική κάθοδό της από την επαρχία στην Αθήνα χαλάει σίγουρους δεσμούς και δημιουργεί νέες φιλίες. Ο Λάζαρος («Διαφημίζοντας την αγάπη») απογοητεύεται από την υποσχετική γνωριμία του με έναν πνευματικό άνθρωπο και προσγειώνεται εκεί όπου το έδαφος είναι οικείο και προβλέψιμο. Στις «Καραμελίτσες» μια παλιά φιλική σχέση δοκιμάζεται στην προσπάθεια αναθέρμανσής της, επειδή κάποιες, όχι τελείως αβάσιμες υποψίες, ρίχνουν λάδι σε καυτά ερωτήματα από το παρελθόν. Στο «Όλα πληρωμένα» η σύντομη συνάντηση του ήρωα με μια άγνωστη γυναίκα, παραμονή Χριστουγέννων, οδηγεί στην απόλυτη παρεξήγηση· μια ερωτική σχέση, που χτίζεται σιγά-σιγά, καταρρέει ενώ, πάνω στη ζύμωσή της, άνθρωποι, σκέψεις και τόπος συνωμοτούν εναντίον της.
Στο τελευταίο, ομότιτλο με τη συλλογή, αφήγημα ο συγγραφέας-καθηγητής, που βρίσκεται στην Αλεξανδρούπολη για ένα συνέδριο, γνωρίζεται τυχαία με ένα ανερμάτιστο γυναικείο δίδυμο και όλα όσα συμβαίνουν γύρω από αυτή τη γνωριμία προετοιμάζουν μια ολότελα απροσδόκητη και δραματική κατάληξη.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:Ο Γιάννης Γαβαλάς γεννήθηκε το 1946 στην Ελευσίνα. Σπούδασε γεωπόνος και εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε περιοδικά και στο συλλογικό τόμο Εν Ελευσίνι (Ιερά Οδός, 1996). Ζει στη Μαγούλα Αττικής.

2.Η ΜΑΜΑ ΔΕ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΤΕ
(Νουβέλα)
Συγγραφέας:ΕΛΕΝΗ Γ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ
Σύνθεση στο εξώφυλλο: ΠΕΛΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΖΗ

 Ο Πέτρος είναι ανάπηρος. Δε βρίσκει δουλειά. Δυσκολεύεται στις μετακινήσεις του. Ζει με ελάχιστα χρήματα. Ο φόβος της επιβίωσης τον οδηγεί σε μια πράξη απελπισίας. Το μυστικό του θαμμένο στον κήπο. Και τριγύρω ο σκύλος του γαβγίζει απειλητικά, ο ταχυδρόμος τον υποψιάζεται και η θεία Ελπινίκη του κάνει έξωση από το σπίτι. Η γνωριμία του με το Λουκά ανοίγει νέες προοπτικές, αλλά τελικά μόνο η φωνή της πεθαμένης μητέρας του θα φανερώσει την αλήθεια. Γιατί η μαμά δεν έλεγε ψέματα ποτέ.
Τα προσβάσιμα περιβάλλοντα συντελούν βεβαίως και στην ουσιαστική ποιοτική αναβάθμιση της ζωής των ατόμων με αναπηρία που αποτελούν το 10 - 12% του συνολικού πληθυσμού (σήμερα πάνω από 1.000.000 άτομα στην Ελλάδα, 50.000.000 στην Ευρώπη, περίπου 600.000.000 στον κόσμο). Τα άτομα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον με πρόσβαση στις κτιριακές υποδομές, τις συγκοινωνίες και τις τεχνολογίες πληροφόρησης και επικοινωνίας μπορούν επί ίσοις όροις με τον καθένα να αναπτυχθούν, να κινηθούν, να σπουδάσουν και να εργαστούν, και τελικά να αυτοχρηματοδοτήσουν τις ανάγκες τους οδηγώντας την Πολιτεία σε μια εξοικονόμηση πόρων, τους οποίους μπορεί πια να διαθέσει για την ανάπτυξη παραγωγικών τομέων, αναδεικνύοντας εαυτούς σε μια ομάδα καταναλωτών σημαντικού μεγέθους με αυξανόμενες τάσεις. («Προσβασιμότητα: Το κλειδί για την εξάλειψη των διακρίσεων», Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία. Αθήνα 2005, σελ. 31.)
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:Η Ελένη Γ. Ζαχαριάδου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1970. Σπούδασε στην Αθήνα Επόπτρια Δημόσιας Υγείας και εργάζεται ως διοικητική υπάλληλος σε ιδιωτική κλινική. Εμφανίστηκε στα γράμματα με την ποιητική συλλογή Ημέρα πρώτη (Ιωλκός, 1995). Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν και στα περιοδικά: Εμβόλιμον, Ελληνικά Γράμματα, Πνευματική Ζωή. Ακολούθησαν: το μυθιστόρημα Η προίκα της Αμαλίας (Πατάκης, 2002) και τα διηγήματα Γλυκά του κουταλιού (Το Ροδακιό, 2003). Τα Γλυκά του κουταλιού μεταφράστηκαν στα βουλγαρικά και τα ιταλικά και ήταν υποψήφια για το βραβείο διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω.
Η σύνθεση της Πελαγίας Κυριαζή στο εξώφυλλο συνίσταται από ένα έργο με λάδι σε πανί από τον κύκλο Τα κλουβιά (1992) και μια φωτογραφία ψηφιακά επεξεργασμένη από τον κύκλο Ο κήπος των τρελών (1996).

3.ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ
(ποίηση)
ΔΑΦΝΗ ΝΙΚΗΤΑ

Φωτογραφία στο εξώφυλλο: ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

Υγρασία – κινέζικη λάκα – μυχιότητα – φυγή – λουλούδια ούτε ψεύτικα ούτε αληθινά – χαρτιά κομμάτια – βιβλία χωρίς τίτλους – αναμμένα κρύσταλλα – παραμύθια όχι χαρούμενα – δεύτερο πρόσωπο – πρώτο πρόσωπο.
Μέσα σε μια πιθαμή μεταξωτό πανί του γραψίματος [ο ποιητής] κάνει να χωρέσει το απέραντο διάστημα και από ένα τόσο δα τόπο, την καρδιά, κάνει ν’ ακούγεται με τα λόγια κατακλυσμός.*
Τα ποιήματα της Δάφνης Νικήτα απηχούν την υπερσύγχρονη τάση της ενοποίησης των τεχνών, είναι ποιήματα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, μουσικά, κινηματογραφικά και φωτογραφικά. Χωρίς να προδίδουν άμεσα το μυστικό τους, ωστόσο είναι ποιήματα μιλητά, μπορείς να τα πεις και να τα ξαναπείς όπως γινόταν και με τα παλιά ποιήματα.
Στη λογοτεχνία, αντίθετα με άλλες δουλειές το παράξενο – και το δύσκολο – είναι πως πρέπει να είσαι, διάβολε, από την αρχή αυτό που μια μέρα θα γίνεις (αν γίνεις). Διαφορετικά δεν κάνεις τίποτα.**
Μια νέα φωνή ποιητική έρχεται στο ήδη πολυσύχναστο λογοτεχνικό προσκήνιο. Ο αναγνώστης πρώτα, και ο κριτικός δευτερότερα, θα πιάσουν το αλφάδι να μετρήσουν. Αυτό όμως είναι άσχετο από την ποιητική λειτουργία.
Κανένας δεν ξέρει τους νόμους κατασκευής του λογοτεχνήματος και αν υπάρχουν καν νόμοι, αν όλα δε γίνονται σε κάποια άλλη διάσταση, όπου υπάρχει μονάχα το αποτέλεσμα του νόμου χωρίς τη νομοθεσία.**
Μόνος με τον εαυτό του και την περιουσία του την ποιητική ο δημιουργός δε λογαριάζει τους νομοθέτες.
Γυρίζει [ο ποιητής] το πρόσωπο στους ανοιγμένους ανθούς της μέρας· στρέφει στα μπουμπούκια που ακόμα δεν άνοιξαν, του βραδιού.*