1.«Μόνη, Μόνος...Όλοι μας » φωτογραφικό λεύκωμα της Νίκης Τυπάλδου από τις εκδόσεις FAG VIC

Το λεύκωμα αυτό περιλαμβάνει φωτογραφίες από το 1970 έως το 2007 τραβηγμένες σε 70 χώρες από την μακρινή Ανατολή, Ινδία, Κίνα, Μιανμάρ μέχρι την Αφρική, την Ευρώπη και την Βόρεια, Νότια, και Κεντρική Αμερική.

« Στις εικόνες μου, δηλώνει η Νίκη Τυπάλδου, προσπάθησα να καταγράψω όχι μόνο αυτά που εγώ έζησα και ένοιωσα, αλλά να αναδείξω τους ανθρώπους που συνάντησα σε στιγμές της καθημερινής τους ζωής με τις χαρές και τις λύπες, τις αγωνίες και τις ελπίδες και όλα αυτά  τα συναισθήματα που ζωγραφίζουν το γεωγραφικό χάρτη της ψυχής των λαών του κόσμου».

2.«Ερωμένες και βασίλισσες. Η εξουσία των γυναικών» της Κραβέρι Μπενεντέτα,μετάφραση: Παπαστεφάνου Ηλιοφώτιστη και Πεκιαρίδη Στέλλα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

 Οι γυναίκες ως κινητήρια δύναμη της εξουσίας, από την Αικατερίνη των Μεδίκων μέχρι και τη Μαρία Αντουανέτα.
Ερωμένες και βασίλισσες. Η εξουσία των γυναικών

Πολλές φορές έδρασαν στο προσκήνιο, ασκώντας την εξουσία με τον πιο επίσημο τρόπο. Άλλοτε κατεύθυναν τις εξελίξεις κρυμμένες στη σκιά του παρασκηνίου. Αφοσιωμένες στη χριστιανική πίστη, αλλά και στα συνωμοτικά τους ταλέντα, άλλοτε αξιοποιώντας τον θεσμό του γάμου, και άλλοτε τη δύναμη της γοητείας τους διαψεύδουν την κοινή πεποίθηση πως οι γυναίκες παρέμειναν για αιώνες στο περιθώριο της πολιτικής εξουσίας.
Μέσα από τα είκοσι πορτραίτα των Ευρωπαίων γυναικών που συγκεντρώνονται σ' αυτό το έργο, αναπτύσσεται το χρονικό μιας άποψης για την Ιστορία, όπου η γυναικεία σαγήνη και τα ερωτικά πάθη βαραίνουν εξίσου με την δίψα για εξουσία και την λατρεία του πλούτου.
Από την Αικατερίνη των Μεδίκων ως την Μαρία Θηρεσία και την άτυχη Μαρία Αντουανέτα παρακολουθούμε την ιστορία μιας εποποιίας γένους θηλυκού σε ένα έργο που συνδυάζει την στιβαρή γνώση με τη γοητεία μιας συναρπαστικής αφήγησης.

3.«Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, από τις εκδόσεις Πάπυρος. Μετάφραση από τα ρωσικά, εισαγωγή, σχόλια: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Λίγα λογοτεχνικά έργα είχαν τέτοια πολιτική σημασία για την εποχή μας όσο το Μία ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς. Το πρώτο μυθιστόρημα ενός από τους πιο γνωστούς αντιφρονούντες του σοβιετικού καθεστώτος εκδόθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1962 με την άδεια του ίδιου του Χρουστσόφ σε μια περίοδο που προωθούσε φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Τέσσερα χρόνια αργότερα η κυκλοφορία των έργων του Σολζενίτσιν «πάγωσε» και τα μυθιστορήματά του έβγαιναν παράνομα από τη Σοβιετική Ένωση για να εκδοθούν σε χώρες της Δύσης. Στο μεταξύ όμως ο Ντενίσοβιτς έγινε ορόσημο και οι συνθήκες κράτησης στα σταλινικά γκουλάγκ έγιναν γνωστές σε όλο τον κόσμο.
Ακολούθησαν κι άλλα κορυφαία έργα: Η πτέρυγα των καρκινοπαθών, Το αρχιπέλαγος γκουλάγκ, Το σπίτι της Ματριόνα, Ο πρώτος κύκλος, έργα που άφησαν το στίγμα τους στις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα. Το ότι ο Σολζενίτσιν ήταν πολιτικός συγγραφέας δεν μειώνει τη λογοτεχνική αξία του έργου του. Τα μυθιστορήματά του ανανέωσαν τη ρωσική γλώσσα, έδωσαν νέα ώθηση στη λογοτεχνία. Γι' αυτό και βρήκε νωρίς τη θέση του δίπλα στους μεγάλους Ρώσους κλασικούς συγγραφείς.
Το Μία ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς είναι η σχολαστική καταγραφή μιας ημέρας από τη ζωή του κρατούμενου Σ-854 σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Ο Ιβάν Ντενίσοβιτς, αρχετυπική μορφή Ρώσου αγρότη, γραπώνεται από μικρές καθημερινές κινήσεις και από τη σκληρή, άμισθη δουλειά του για να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την εσωτερική του ελευθερία μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες του γκουλάγκ. Ο νομπελίστας συγγραφέας που πέθανε πρόσφατα, μεταφέρει εδώ την προσωπική του εμπειρία από τα ειδικά σοβιετικά στρατόπεδα για πολιτικούς κρατούμενους.
Το μυθιστόρημα επανεκδίδεται από τον Πάπυρο σε νέα μετάφραση από τα ρωσικά, συνοδευόμενο από το κείμενο της ομιλίας του Σολζενίτσιν για την απονομή του βραβείου Νόμπελ, στο οποίο συνοψίζονται οι απόψεις του για τη λογοτεχνία και την αποστολή της.

4.«Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» του Αλεξαντρ Σολζενιτσιν, μετάφραση: Κίρα Σίνου από τις εκδόσεις Πάπυρος.

Μια απέραντη τοιχογραφία του συστήματος των φυλακών και των στρατοπέδων στην πρώην Σοβιετική Ένωση από το 1918 ως το 1956, και κυρίως κατά τη σταλινική περίοδο, ένα σύγχρονο έπος όπου η αβάσταχτη σκληρότητα των περιγραφών μετριάζεται συχνά από το χιούμορ, τα αυτοβιογραφικά κεφάλαια εναλλάσσονται με μεγάλους ιστορικούς πίνακες, και μέσα από όλα αυτά προβάλλει η τραγική μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Ένα βιβλίο που σφράγισε τον 20ό αιώνα.
Ο όρος Γκουλάγκ, ακρωνύμιο των ρωσικών λέξεων Glavnoye Upravleniye ispravitelno-trudovyh Lagerey (Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας), δηλώνει το σύστημα των σοβιετικών στρατοπέδων εργασίας στο οποίο, στο αποκορύφωμα της ανάπτυξής του κατά τη δεκαετία του 1930, είχαν εγκλειστεί εκατομμύρια άνθρωποι. Εκτός από τους χωρικούς που είχαν συλληφθεί κατά την κολεκτιβοποίηση, αυτοί που στέλονταν στο γκουλάγκ ήταν διαφωνούντες διανοούμενοι, μέλη εθνικών ομάδων ύποπτα για έλλειψη νομιμοφροσύνης, μέλη φατριών που είχαν χάσει τη δύναμή τους στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, ταξιδιώτες κατηγορούμενοι για συνωμοσία με ξένες κυβερνήσεις όσο βρίσκονταν στο εξωτερικό, ύποπτοι για σαμποτάζ, ακόμη και οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου που επέστρεψαν στη χώρα μετά το 1946. Οι κρατούμενοι γέμισαν τα γκουλάγκ σε τρία κυρίως κύματα: το 1929-1932, τα πρώτα χρόνια του πενταετούς προγράμματος· το 1936-1938, όταν οι εκκαθαρίσεις του Στάλιν βρίσκονταν στη μεγαλύτερή τους έξαρση, και τα πρώτα χρόνια αμέσως μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Σολζενίτσιν αναφέρει ότι «περίπου σαράντα με πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι κλείστηκαν στο Αρχιπέλαγος με βαριές ποινές» (αν και σύμφωνα με νεότερα στοιχεία υπολογίζονται σε δέκα εκατομμύρια για την περίοδο 1934-1947). Κατά τη μετασταλινική περίοδο της «φιλελευθεροποίησης» το γκουλάγκ διαλύθηκε, και τις αρμοδιότητές του τις απορρόφησαν διάφορες υπηρεσίες που συγκεντρώθηκαν σε έναν νέο οργανισμό, τη Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Κέντρων Εργασίας.
Ο Σολζενίτσιν βίωσε και ο ίδιος το τρομακτικό σύμπαν του Αρχιπελάγους. Το 1945, έχοντας διακριθεί στα πεδία των μαχών του Βορειοδυτικού Μετώπου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συλλαμβάνεται επειδή σε μια επιστολή του ασκούσε κριτική στον Στάλιν. Τα επόμενα οκτώ χρόνια θα τα περάσει έγκλειστος σε φυλακές και στρατόπεδα εργασίας και κατόπιν άλλα τρία σε αναγκαστική εκτόπιση, μέχρι την αποκατάστασή του το 1956. Το 1960 θα δημοσιεύσει το άλλο μνημειώδες έργο του, Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς, που θα του εξασφαλίσει διεθνή φήμη. Από το 1963 πέφτει πάλι σε δυσμένεια, και στο εξής εκδίδει τα έργα του στο εξωτερικό ή με τη μέθοδο σαμιζντάτ (ιδιωτική ιδιόχειρη έκδοση που κυκλοφορούσε μυστικά από τις αρχές). Τη συγγραφή του Αρχιπελάγους Γκουλάγκ την ολοκληρώνει το 1967 και στέλνει ένα μικροφίλμ με το κείμενο του έργου στο εξωτερικό. Το 1970 του απονέμενεται το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας (που δεν θα το παραλάβει, φοβούμενος ότι αν πάει στη Στοκχόλμη οι σοβιετικές αρχές δεν θα του επιτρέψουν να επιστρέψει στη Ρωσία). Το Σεπτέμβριο του 1973, όταν πληροφορείται ότι η Κα-Γκε-Μπε έχει στα χέρια της ένα αντίτυπο του έργου, δίνει τη συγκατάθεσή του να εκδοθεί το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ στο εξωτερικό (ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1974, και οι υπόλοιποι δύο εκδόθηκαν ώς το 1977).
Ο ίδιος ο Σολζενίτσιν έχει αποκαλέσει το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ το «κύριο» έργο του, προτάσσοντάς το έναντι των άλλων μεγάλων μυθιστορημάτων του που εδραίωσαν τη συγγραφική του φήμη και του εξασφάλισαν το Βραβείο Νομπέλ. Το «χρέος της μνήμης» τον κινεί να συγγράψει ένα ντοκουμέντο για τους δεσμώτες ενός συστήματος εξουσίας που βασίζει τη διαιώνισή του στη στέρηση της ελευθερίας και στον αφανισμό του «εσωτερικού εχθρού». «Η περιοχή του ποταμού Κολύμα ήταν το μεγαλύτερο και το πιο φημισμένο νησί, ο πόλος της απανθρωπιάς αυτής της καταπληκτικής χώρας Γκουλάγκ, που η γεωγραφία την έχει κομματιάσει σε αρχιπέλαγος, αλλά η ψυχολογία την αλυσόδεσε σε ήπειρο - μιας χώρας σχεδόν αθέατης, σχεδόν ανεπαίσθητης, όπου και κατοικούσε ο λαός των Ζεκ [κρατουμένων].» Στο κείμενο παρακολουθούμε την πορεία των Ζεκ από την πρώτη φυλάκισή τους, τις ανακρίσεις, τη μεταφορά τους σε μεταγωγικές φυλακές μέχρι τον τελικό τους εγκλεισμό «στα λιμάνια και τα πλοία του Αρχιπελάγους», μέχρι τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Ένα ταξίδι στον τρόμο, που κάποιοι το άντεξαν, εκατομμύρια άλλοι το πλήρωσαν όμως με τη ζωή τους. Οδηγός του συγγραφέα είναι η προσωπική του εμπειρία καθώς και οι μαρτυρίες 227 πρώην κρατουμένων, που δίνουν στο έργο του το χαρακτήρα του ιστορικού ντοκουμέντου. Όμως ο Σολζενίτσιν δεν καταγράφει απλώς γεγονότα· αναλύει τις ιδεολογικές και θεσμικές βάσεις του συστήματος Γκουλάγκ και δεν το προσεγγίζει ως εκτροπή της πολιτικής του Στάλιν αλλά το θεωρεί αλληλένδετο με το σοβιετικό σύστημα εξουσίας: ο Στάλιν απλώς επέκτεινε και συστηματοποίησε περαιτέρω ένα σύστημα που οι βάσεις του είχαν τεθεί από την επαύριο της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αυτή ακριβώς η προσέγγιση έδωσε λαβή να αναπτυχθεί μια ιδιαίτερα οξεία πολεμική γύρω από το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ μετά τη δημοσίευσή του στη Δύση.
Το βάρος της ιστορικής μαρτυρίας σε συνδυασμό με τη δύναμη της γραφής του μεγάλου συγγραφέα καθιστούν το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ ένα κλασικό έργο.
Η παρούσα έκδοση, η οποία περιλαμβάνει τα Μέρη Ι και ΙΙ του έργου, πρωτοδημοσιεύτηκε από τον Εκδοτικό Οργανισμό Πάπυρος το 1974, το ίδιο έτος δημοσίευσης του έργου στη Γαλλία και την Αγγλία.