Παρών είναι και ο δήμαρχος της πόλης-όασης, ταξίαρχος Σαμίρ Μαχμούντ Μπιλάλ και ο υπεύθυνος εκπαίδευσης Αμντάλα Μπάγκι, 11 αρχηγοί φυλών της περιοχής όπως και το προεδρείο και πολλά μέλη και φίλοι της HEDA, της ελληνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που με συχρηματοδότηση κατά 75% του Υπουργείου Εξωτερικών έκτισε το νηπιαγωγείο, καθώς επίσης και ο Βασίλης Φιλιππάτος, ο διευθυντής μέχρι προ εξαμήνου του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στην Αλεξάνδρεια και ένας από τους πρωτεργάτες του εγχειρήματος.

«Είμαστε ευτυχείς και υπερήφανοι που παραδίδουμε σήμερα αυτό το σχολείο, εργαστήκαμε σκληρά γι αυτό και θέλουμε να προσπαθήσουμε και στο μέλλον για ένα άλλο σχολείο, εξατάξιο δημοτικό αυτή τη φορά» θα πει στην τελετή των εγκαινίων ο Αιγυπτιώτης πρόεδρος της HEDA και καθηγητής στο τμήμα της συντήρησης αρχαιοτήτων των ΤΕΙ, Ηλίας Νομπιλάκης.

Για την μεγάλη φιλία που συνδέει από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι σήμερα την Αίγυπτο με την Ελλάδα θα μιλήσει στην τελετή ο δήμαρχος της Σίουα εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του προς το ελληνικό κράτος και τους συντελεστές του έργου αλλά και την ελπίδα του για νέα έργα που θα βελτιώσουν την εκπαίδευση και τον πολιτισμό στη παραμεθόρια αυτή όαση.

Η ιδέα του νηπιαγωγείου στη Σίουα, όπως θα μας πει ο κ. Β. Φιλιππάτος ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια όταν ο τότε πρέσβης της Ελλάδας Παναγιώτης Βλασσόπουλος-όπως και ο διάδοχός του Αλέξιος Ιωάννης Ζέππος- ζήτησε την βοήθειά του για να κτίσει η Ελλάδα ένα νηπιαγωγείο στη Σίουα. Έναν τόπο που ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά εδώ και μία περίπου 20ετία καθώς αγόρασε εδώ ένα κτήμα και έφτιαξε ένα σπίτι από λάσπη, όπως είναι και τα περισσότερα κτίσματα της μικρής πόλης. Ενός μοναδικού υπέροχου χώρου στην έρημο, σχεδόν βιβλικού, όπως λέει, ενός τόπου ειρήνης που δεν μπορείς να συναντήσεις πουθενά αλλού.

Το σχολείο ξεκίνησε να κτίζεται πριν από ένα χρόνο σε οικόπεδο 500 τμ που παραχώρησε ο Δήμος. Έχει εμβαδόν 130 τμ και δύο τάξεις, βοηθητικούς χώρους, πλήρη εξοπλισμό και πολλά παιχνίδια από την Ελλάδα. Σε αυτό από φέτος θα πάνε 80 παιδιά την ημέρα σε δύο βάρδιες.

Απώτερος σκοπός του έργου είναι η απασχόληση του γυναικείου πληθυσμού της Σίουα. Γυναίκες που σπανίως βλέπει κανείς να κυκλοφορούν στους αμμώδεις δρόμους της πόλης και που σχεδόν πάντα έχουν καλυμένο όλο το πρόσωπό τους. Η απουσία τους είναι αισθητή και στα εγκαίνια του σχολείου, αφού όπως ορίζουν τα τοπικά ήθη και έθιμα πρέπει να μένουν στο σπίτι και η μόνη διέξοδος εργασίας είναι η οικοτεχνία, και ειδικότερα τα υπέροχα παραδοσιακά κεντήματα με φανταχτερά χρώματα που πουλούν τα τουριστικά μαγαζιά.

Τα τελευταία χρόνια ανάσα στην φτωχή οικονομία του μεγάλου αυτού “χωριού” με τους 23.000 κατοίκους, που παράγει χουρμάδες, ορυκτό αλάτι, ελιές και εμφιαλωμένο νερό, δίνει δειλά ο τουρισμός.

Η μοναδικότητα του τοπίου στην έρημο, κυρίως στα 60 χιλιόμετρα που χωρίζουν την όαση από τη Λιβύη, η εντυπωσιακή αρχαιολογική κληρονομιά, η πρωτόγονη ζωή στην χουρμαδούπολη που σπάει μόνο ο θόρυβος από τα φτηνά κινέζικα μηχανάκια, τα οποία δεν αντικατέστησαν τα παλιά καλά αμαξάκια με τα γαιδούρια, συνιστούν πόλο έλξης για μια κατηγορία τουριστών που αναζητούν κάτι διαφορετικό.

Κάτι που δεν έχει όμοιό του πουθενά αλλού, και σε πάει πίσω στο χρόνο παντρεύοντας το σήμερα με ένα πολύ μακρινό χθές που αγγίζει τα όρια του πρωτόγονου σε βασικές αστικές υποδομές, αλλά και σε αρχαίες συνήθειες, όπως οι σκηνές που στήνονται ανάμεσα στα σπίτια είτε για να συσκεφθούν, μια μέρα με πανσέληνο οι αρχηγοί των φυλών σχετικά με τα προβλήματά τους, είτε για να γιορτάσουν ένα γάμο που διαρκεί μια βδομάδα.

Ένας κόσμος μοναδικός που ζει ανάμεσα στο χθές και το σήμερα με μία δική του ισορροπία, που κτίζει ακόμη τα σπίτια του με λάσπη και ξύλο χουρμαδιάς- παρότι η παλιά οχυρωμένη πόλη, η Σάλι, που δεσπόζει στο κέντρο, έχει λιώσει από την τριήμερη νεροποντή του 1920, παίρνοντας θέση μνημείου- και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Ένα καλύτερο αύριο στο οποίο η Ελλάδα, μέσω της HEDA, έβαλε το δικό της λιθαράκι.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ