Μιλήστε μας για τις σπουδές σας στο AFI και το Harvard. Με ποιους τρόπους σας βοήθησαν να επιδιώξετε μία καριέρα στο χώρο του κινηματογράφου;
Και τα δύο σχολεία, αποτέλεσαν μία υπέροχη εμπειρία, με διαφορετικό τρόπο το καθένα. Από την εκπαιδευτικής άποψη, το ένα συμπλήρωνε το άλλο άψογα. Το Harvard ήταν σίγουρα πιο παλιάς σχολής και παραδοσιακό στην προσέγγιση του στο filmmaking. Η πλειοψηφία των καθηγητών κυρίως προερχόταν από μία παλαιότερη γενιά άνθρώπων που ασχολούνταν μεντοκιμαντέρ. Έτσι, εμείς, οι τάξειςμας δηλαδή, επικεντρωνόμασταν τα πρώτα τρία χρόνια κυρίως σε δουλειά που κάναμε στον τομέα του ντοκιμαντέρ. Τραβούσαμε σε 16mm με Bolex κάμερες ή σε CP16s και μοντάραμε με Steenbecks όπως συνήθιζαν να κάνουνε τη δεκαετία του 70 και του 80. Πολύ λίγη προσοχή δινόταν στο φωτισμό και στις γενικότερες τεχνικές πλευρές του κινηματογράφου. Παρόλα αυτά, με τις σπουδές και τις ταινίες που έκανα, συνειδητοποίησα ότι το αληθινό πάθος μου δεν ήταν η σκηνοθεσία, όπως νόμιζα στην αρχή, αλλά η διεύθυνση φωτογραφίας. Ο Χαλ Χάρτλευ μου είπε κάποτε «είναι ξεκάθαρο ότι δεν είσαι σκηνοθέτης αλλά θα μπορούσες να γίνεις ένας σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας». Στο AFI στη συνέχεια ακολούθησα το δρόμο που προϋποθέτει η ενασχόληση με τη διεύθυνση φωτογραφίας. Το AFI θεωρείται το καλύτερο σχολείο στον κόσμο μαζί με το Lodz στην Πολωνία, για να ασχοληθεί κάποιος με τομέα του Cinematography. Η γνώση που απέκτησα εκεί, ήταν τελείως διαφορετική από αυτή που απέκτησα στο Harvard. Είχε να κάνει πιο πολύ με τις τεχνικές πλευρές του κινηματογράφου και είχα να πειραματιστώ με κάθε είδος εξοπλισμού που υπάρχει έξω στην αγορά. Γύρισα σε όλα τα φορμάτ από SD σε HD και από Super 16mm σε Super 35mm. Συνάντησα μερικούς από τους πιοσημανιτκούς και γνωστου΄ς διευθυντές φωτογραφίας σε όλον τον κόσμο και είχα την ευκαιρία να δουλέψω μαζί τους σε διάφορα σεμινάρια. Η μόρφωση που αποκόμισα από το AFI δεν ήταν τόσο ολοκληρηρωμένη και γενικευμένη όσο αυτή που είχα στο Harvard, αλλά με βοήθησε να ωριμάσω σαν κινηματογραφιστής και να καταλαβαίνω την οπτική γλώσσα καλύτερα σε σημείο ώστε να μπορώ να πρω μία ιστορία. Ήταν μία πιο συγκεκριμένη εμπειρία όπως πρέπει να είναι σε ένα μεταπτυχιακό επίπεδο.
Πότε αποφασίσατε να μετακομίσετε στο Λος Άντζελες; Σχεδιάζατε να μείνετε μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες από την αρχή ή ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία;
Στο Harvard συνειδητοποίηα ότι αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω, ήταν να γίνω καλύτερος διευθυντής φωτογραφίας. Το πρώτο μου χρόνο στο κολέγιο έκανα αίτηση στο Columbia, το UCLA, το AFI και το New York University με στόχο να μελετήσω καλύτερα τον τομέα της διεύθυνσης φωτογραφίας. Με δέχτηκαν όλες οι σχολές, αλλά το AFI ήταν σίγουρα η πρώτη μου επιλογή λόγω της φήμης που είχε στο Cinematography και στους πετυχημένους απόφοιτους που πέρασαν από τη σχολή. Μερικοί από τους αποφοιτους είναι ονόματα όπως οι Januz Kaminski, Caleb Deschanel, Robert Elswit, Frederick Elmes και άλλοι. Έτσι παρόλο που η Νέα Υόρκη ήταν πάντα πάντα για μένα η ιδανική πόλη για να ζήσω, αποφάσισα να πάρω την πτήση για Λος Άντζελες για να σπουδάσω στο AFI. Μέχρι σήμερα, βρίσκομαι στις Ηνωμένες Πολιτείες για περίπου 8 χρόνια. Μου αρέσει η ζωή στο Λος Άντζελες. Σχεδιάζω να μείνω εδώ για λίγο καιρό, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ξέρεις πως πάνε τα πράγματα στη ζωή.
Πείτε μας μερικές από τις δυσκολίες που είχατε να αντιμετωπίσετε.
Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος πως να απντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Είμαι σίγουρος ότι είχα να περάσω από πολλές δυσκολίες τόσο προσωπικές όσο και επαγγελματικές. Δεν τις θυμάμαι ακριβώς ή είμαι σε θέση να τις συνειδητοποιήσω απόλυτα αυτή τη στιγμή. Είναι δυσκολίες που προκύπτουν στην πορεία ως ένα επιπλέον εμποδίο στο δρόμο προς την επιτυχία. Προσπαθώ να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες μία μία και κάνω το καλύτερο που μπορώ. Μερικές φορές όμως δεν εξαρτώνται όλα από εμάς και αυτό ππου έχουμε μόνο να κάνουμε είναι να δεχτούμε το αποτέλεσμα των γεγονότων. Παρόλα αυτά θα προτιμούσα να χάσω από δικό μου λάθος παρά από κάποιου άλλου.
Έχετε δουλέψει επίσης σε κινηματογραφικές παραγωγές στην Ελλάδα. Πείτε μας από την εμπειρία σας ποιες είναι οι διαφορές από το να δουλεύεις σε μία αμερικάνικη ταινία.
Στην Ελλάδα δούλεψα με το Νίκο Περάκη στις «Σειρήνες στο Αιγαίο» και ήταν πραγματικά μία σημαντική εμπειρία. Το να δουλεύω με τον κύριο Περάκη ήταν μία αληθινή χαρά. Είναι ένας σπουδαίος κινηματογραφιστής και επίσης απίθανος σαν άνθρωπος. Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό σινεμά έχει κάνει μερικά σημαντικά βήματα στην πορεία του να καταφέρει να καθιερωθεί στον κόσμο του ευρωπαϊκού σινεμά. Μερικές ταινίες έχουν κιόλας αναγνωριστεί διεθνώς. Κατά τη γνώμη μου η πλειοψηφεία των ελληνικών ταινιών μεγάλου μήκους είναι πιο πολύ τηλεοπτικές ταινίες παρά πραγματικό σινεμά. Και παρόλο που αυτές οι τηλεοπτικές τιανίες μπορεί να τα πηγαίνουνε εμπορικά καλά στην Ελλάδα, δεν βοηθάνε απαραίτητα τη φήμη του ελληνικού σινεμά σε διεθνές επίπεδο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διαφορές μεταξύ ελληνικού και αμερικάνικου σινεμά είναι τεράστιες τόσο από θέμα εξοπλισμού όσο και σε θέμα οπτικής γλώσσας. Υπάρχουν μερικές σπουδαίες ιδέες που επιπλέουν στον κόσμο του ελληνικού κινηματογράφου, μερικές φορές καλύτερες και από αυτές που υπάρχουν στο αμερικάνικο σινεμά. Αλλά δυστηχώς το ελληνικό σινεμά έχει έλλειψη από τα μεγάλα budget και τα τεχνικά μέσα που χρειάζονται για να εφαρμοστούν πετυχημένα αυτές οι ιδέες.
Πείτε μας πως ήταν η εμπειρία σας να δουελύετε μαζί με το γνωστό σκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ στην ταινία Arcadia Lost.
Έχω δουλέψει με τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ σε δύο ταινίες μέχρι τώρα. Η πρώτη ήταν το «From Within» που γυρίστηκε στο Μέριλαντ και η δεύτερη ήταν το «Arcadia Lost» που γυρίστηκε στην Ελλάδα. Στο «From Within» δούλεψα σαν βοηθός διευθυντή φωτογραφίας ενώ στο
«Arcadia Lost» ήμουν ο φωτιστής στο σετ του Φαίδωνα. Μέσα από αυτέ τις δύο ταινίες, έχω συνειδητοποιήσει πόσο καλός κινηματογραφίστης αλλά και πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι ο Φαίδωνας. Είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης που κινείται πολύ γρήγορα όταν βρίσκεται πάνω στο σετ. Παίρνει έμπνευση από τη στιγμή που θα δει τι υπάρχει γύρω του και έχει ένα φοβερό ταλέντο στο να δίνει κίνητρο στους γύρω του, προκειμένου να τους κάνει να ενεργήσουνε, με το να δώσουνε τον καλύτερο εαυτό τους. Εκτός από το ότι έχει αποτελέσει για μένα έναν μέντορα και έναν άνθρωπο που μου έχει δώσει πολύ μεγάλη έμπνευση είναι επίσης και ένας σπουδαίος φίλος. Ανυπομονώ να ξαναδούλεψω μαζί του στο επόμενο project του.
Πως είναι η ζωή στο Λος Άντζελες και ποια είναι τα πράγματα που σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;
Η ζωή στο Λος Άντζελες είναι πραγματικά υπέρχοη. Είναι ένα υπέροχο μέρος για να βρίσκεται ένας κινηματογραφιστής. Υπάρχουν διαρκώς πρεμιέρες νέων ταινιών που βγαίνουνε στις αίθουσες και έχεις την ευκαιρία να συναντάς ανθρώπους από το χώρο καθημερινά καθώς υπάρχουν και πολλά projects που γίνονται. Είσαι μερικά μπλοκς μακριά από όλα τα μεγάλα στούντιο και υπάρχει μία πληθώρα από διαφορετικές τοποθεσίες που μπορείς να ξεγελάσεις τον άλλο και να τις κάνεις να μοιάζουνε σαν να βρίσκεσαι στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο ή ακόμα την Αφρική και την Ασία. Ο καιρός στο Λος Άντζελες είναι τόσο ξεχωριστός ώστε μπορεί να επιδράσει καταλυτικά για μία καλύτερη διάθεση ή και για την ευτυχία ενός ανθρώπου. Οι άνθρωποι είναι πολύ άνετοι και γενικά υπάρχει μία ατμόσφαιρα αισιοδοξίας και χαλαρότητας που επικρατεί στην πόλη. Είναι δύσκολο να βρεις ένα μέρος σαν και αυτό. Στον ελεύθερο μου χρόνο. Μου αρέσει να πηγαίνω για hiking στο Friffith Park, να πηγαίνω στο γυμναστήριο, να παίζω μπάσκετ και να βλέπω ταινίες στο Arclight cinema στο Egyptian theatre το οποίο βρίσκεται μόνο μερικά τετράγωνα μακριά από εκεί που μένω.
Ποια είναι τα πράγματα που σας λείπουνε από την Ελλάδα;
Η οικογένεια και οι φίλοι, το θαλασσινό φαγητό, ο ελληνικός καφές και η νυχτερινή ζωή. Φυσικά μου λείπει επίσης η ελληνική θάλασσα και ο ήλιος παρόλο που δεν μπορώ να παραπονεθώ για τον καιρό στο Λος Άντζελες.
Από ποια μέρος της Ελλάδας είστε;
Είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί μέχρι τα 17 μου όπου μετά έφυγα για τη Βοστώνη και συγκεκριμένα για το Harvard. Προσπαθώ να επιστρέφψ στη Θεσσαλονίκη μία φορά το χρόνο παρόλο που δεν τα καταφέρνω πάντα.
Έχετε δουλέψει σε διαφορετικά πόστο συμπεριλαμβανομένου σαν σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, φωτιστής και χειριστής κάμερας. Υπάρχει κάποια θέση που προτιμάτε περισσότερο από τις άλλες;
Μετά το AFI ξεκίνησα την καριέρα μου σαν φωτιστής στο πλατώ. Μία από τις πρώτες ταινίες στις οποίες έκανα φώτα, ήταν το «Arcadia Lost» του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ. Σήμερα δουλεύω κυρίως σαν διευθυντής φωτογραφίας. Μπορείτε να δείτε τη δουλειά μου και να διαβάσετε νέα από το website μου: www.akiskonstantakopoulos.com. Μερικές φορές δουλεύω σαν χειριστής κάμερας σε ταινίες μεγάλου μήκους, το οποίο είναι πολύ καλή πρακτική για τη δουλειά μου ως διευθυντής φωτογραφίας.
Πάνω σε τι δουλεύετε αυτήν την περίοδο;
Μόλις τελείωσα να δουλεύω σε κάποια projects. Το ένα ήταν μία 3D ταινία μικρού μήκους ή οποία πραγματοποιήθηκε μόνο με blue screen. Το άλλο ήταν ένα video project με πρωταγωνιστή τον Tony Cox (Bad Santa, Me, Myself and I) και επίσης μόλις τελείωσα τη διεύθυνση φωτογραφίας για τα reshoots μία ταινίας μεγάλου μήκους με τίτλο «Behind Your Eyes» η οποία θα βγει στις αίθουσες τον Αύγουστο. Τώρα είμαι διευθυντής φωτογραφίας σε δύο projects τα οποία βρίσκονται σε φάση pre-production. Το ένα είναι μία μεγάλου μήκους που γυρίζεται στο Ντητρόιτ στο στυλ του Paranormal Activity αλλά με ένα πιο κινηματογραφικό και στυλιζαρισμένο ύφος και το άλλο είναι μία μικρού μήκους με τίτλο «Invisible City» η οποία έχει ένα απίστευτο σενάριο με θέμα τη μείωση της μετανάστευσης και επικεντρώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πηγή: Greek Hollywood Reporter, Αλέξανδρος Λεονταρίτης