«Ο Ταχυδρόμος» είναι μαζί σας συντροφιά με καλά ελληνικά βιβλία.
Αυτή την εβδομάδα σας προτείνουμε:
Από τις εκδόσεις Ελληνικά γράμματα (www.ellinikagrammata.gr)
1.«Μικρός Δακτύλιος, Νέες αθηναϊκές ιστορίες» του Κώστα Κατσουλάρη (φωτογραφίες Καμίλο Νόλλα)
Οι νέες αθηναϊκές ιστορίες του καινούργιου βιβλίου του Κώστα Κατσουλάρη «Μικρός δακτύλιος» διέπονται από μια κεντρική ιδέα: η Αθήνα που γνωρίζαμε αλλάζει, μεταλλάσσεται από διογκωμένη επαρχιακή πόλη σε σύγχρονη μητρόπολη. Έχει πια ενηλικιωθεί μια καινούργια γενιά Αθηναίων – μια γενιά που έχει γεννηθεί, μεγαλώσει, ζήσει, ερωτευτεί σ’ αυτή την πόλη, την οποία παρά τα προβλήματά της τη θεωρεί δική της, την αγαπά με τον τρόπο της. Την ίδια στιγμή, ο πληθυσμός της πόλης διαφοροποιείται λόγω της υποδοχής διαφορετικής προέλευσης μεταναστών. Νέες συνειδήσεις, νέες περίπλοκες ταυτότητες πλάθονται, καινούργιες ιστορίες αναζητούν κάποιον να τις διηγηθεί. Οι ιστορίες του Κώστα Κατσουλάρη δεν μιλούν για όλα αυτά, αλλά είναι γέννημα – θρέμμα αυτής της ατμόσφαιρας, και διαδραματίζονται σε κοινό τόπο (περίπου στον… Μικρό Δακτύλιο) και χρόνο (περίπου… τώρα).
Τι είδους ερωτήματα απασχολούν τους ήρωες των έντεκα αθηναϊκών ιστοριών του «Μικρού δακτυλίου»; Μπορεί η σημερινή Αθήνα να γεννήσει τις δικές της αλληγορίες; Παραμένει ο Λυκαβηττός το συμβολικό κέντρο της πόλης, ή μήπως η δράση έχει μεταφερθεί κάτω από την Ομόνοια; Τι ανατρεπτικό μπορεί άραγε να συμβεί μερικές δεκάδες μέτρα από το σπίτι του Σημίτη; Υπάρχει πραγματικά συνοικία ονόματι «Κολωνάκι»; Γιατί το φλουρί κερδίζει πάντα η γιαγιά την Πρωτοχρονιά; Ποιος είναι «η αύρα που συνέχει την πόλη»; Υπάρχει «ιδανικός θεατής»; Έχει σωσία ο Κωνσταντίνος Τζούμας;
Τέτοια ερωτήματα βασανίζουν τους ήρωες των έντεκα ετούτων νέων αθηναϊκών ιστοριών, που ζουν κι αναπνέουν κάπου στον «μικρό δακτύλιο» της καθημερινότητας, συχνά όμως και κόντρα σε αυτήν. Ήρωες επινοημένοι που συναντούν αναγνωρίσιμα πρόσωπα της αθηναϊκής ζωής, με απρόβλεπτες καμιά φορά συνέπειες. Έντεκα σύγχρονες ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται διαφορετικά αφηγηματικά στιλ, από τον παντογνώστη αφηγητή μέχρι το δραματοποιημένο χρονογράφημα. Τέλος, ένα δωδέκατο διήγημα-έκπληξη.
Οι φωτογραφίες του Καμίλο Νόλλα, τραβηγμένες από κινητό τηλέφωνο, συνομιλούν με τα κείμενα δημιουργώντας μια παράλληλη αφήγηση με εικόνες.
Ο Κώστας Κατσουλάρης γεννήθηκε το 1968 στην Άρτα. Μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα, όπου και έχει εκδώσει μέχρι σήμερα τέσσερα βιβλία πεζογραφίας κι ένα θεατρικό έργο. Εργάζεται ως κριτικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος και μεταφραστής.
Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα, στο www.katsoularis.gr
2.«Του φιδιού το γάλα» του Γιάννη Ξανθούλη
Το νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη μιλά για την ιστορία μιας παλιάς αθηναϊκής οικογένειας από τη δεκαετία του ’60 έως τις μέρες μας, μέσα από την αφήγηση του διευθυντή ενός μικρού εκδοτικού οίκου ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν, αλλά και το πεπρωμένο του, όταν στο γραφείο του φτάνει ένα χειρόγραφο με τον τίτλο «Του φιδιού το γάλα».
Ο έκδοτης δίνει μάχη να περισώσει τη μνήμη του. Και κυρίως, το πιο τρομακτικό και καθοριστικό κομμάτι της ζωής του που διαισθάνεται ότι ξεθωριάζει. Τον τρομάζει η ιδέα να μεταβληθεί ο ίδιος σε ανάμνηση για τους άλλους.
«Θέμα του βιβλίου είναι η μνήμη• η μνήμη που χάνεται, που αμβλύνεται – κι όχι απαραίτητα με το μοδάτο “εύσημο” της νόσου Αλτσχάιμερ», λέει ο συγγραφέας και εξηγεί: «Και δεν μιλώ για το βασικό άλλοθι της “επιλεκτικής” μνήμης, αλλά για δραστικά κομμάτια ζωής που συχνά τα βλέπουμε να ξεθωριάζουν μαζί με όλη την “ηχηρή μπάντα” και, κυρίως, την αισθηματική βαρύτητα. Κομμάτια που, από μόνα τους, μπορεί και να ‘ναι ό,τι πιο σπουδαίο μάς συνέβη».
«Του φιδιού το γάλα», συνεχίζει ο Γιάννης Ξανθούλης, «θα το χαρακτήριζα μυθιστόρημα θρίλερ, με βασικό “σίριαλ-κίλερ” τα πληγωμένα μας αισθήματα, τα τραύματα της απόρριψης, αλλά και τη γοητεία της αυτοκαταστροφής, που ελλοχεύει μέσα μας, περιμένοντας την ανάλογη “καλή” στιγμή για να εκδηλωθεί. Οι ήρωές μου είναι μεθυσμένοι από την απαξία και την “ευτυχία του κοινότοπου”, κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς αλλά και ευάλωτους».
Ο Γιάννης Ξανθούλης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, στον Έβρο, το 1947, από γονείς πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Ενδυματολογία Θεάτρου. Έγραψε θέατρο, πεζογραφία, εικονογράφησε βιβλία για παιδιά, ενώ το 1982 ξεκίνησε να γράφει τα «Σαββατιάτικα» στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Από το 1989 κρατά συνεχώς στο ραδιόφωνο του SKY δύο σατιρικές εκπομπές. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Ζει στην Αθήνα και είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της ΕΣΗΕΑ.
3.«Ο άτλας του Ουρανού» του Ντέϊβιντ Μίτσελ, μετάφραση: Άρτεμις Λόη
Ο Άτλας του Ουρανού (2004) θεωρείται ήδη ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 21ου αιώνα. Ο λόγος: αξιοποιεί (και συνδυάζει) με εξαιρετικά πρωτότυπο τρόπο παραδοσιακές και μοντέρνες αφηγηματικές τεχνικές, έχει μια ευφάνταστη πλοκή (που δεν αφήνει τον αναγνώστη να πάρει ανάσα) και διεκπεραιώνει με απολαυστικό τρόπο σύγχρονα ζητήματα, όπως: την παρακμή του δυτικού πολιτισμού, τη δολοφονική αλαζονεία της αμερικανικής εξουσίας, την αγωνία για το μέλλον που ετοιμάζει η τεχνολογική ανάπτυξη.
Ο Μίτσελ χαρτογραφεί έναν παράξενο κόσμο: από τη Νέα Ζηλανδία στα 1850 στην πολίχνη Ζέντελγκχεμ του Βελγίου στο μεσοπόλεμο, κι από εκεί στην Καλιφόρνια της εποχής του Ρίγκαν, κι από εκεί πάλι, στη ζωή ενός αξιοθρήνητου εκδότη στην Αγγλία των ημερών μας, ως τη Δυστοπία του μέλλοντος. Σ’ αυτό τον αλλόκοτο κόσμο που μπαινοβγαίνει στο Χρόνο με την ευκολία ενός αεροπορικού ταξιδιού, η ελευθερία κινδυνεύει, ο ανθρώπινος πολιτισμός κινδυνεύει, το μέλλον είναι απολύτως ασαφές. Ο Άτλας του Ουρανού είναι ο Άτλας του σημερινού κόσμου με τις όποιες προοπτικές του για το μέλλον...
Το βιβλίο διαιρείται σε ένδεκα μέρη. Οι χαρακτήρες και τα επεισόδια δε φαίνεται να σχετίζονται ιδιαίτερα μεταξύ τους. Παρά ταύτα, ο Μίτσελ επινοεί ιδιοφυείς (και γενικά μικρούς σε έκταση) συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στο προηγούμενο και το επόμενο. Κατορθώνει να διαχωρίζει τις ιστορίες και να ξαναπιάνει την αφήγηση από εκεί που την άφησε με τρόπο αριστοτεχνικό.
Καθένας από τους κύριους χαρακτήρες αγωνίζεται, με μικρά και μεγάλα μέσα, ενάντια στους ιδιοτελείς κακοποιούς, κοινό γνώρισμα των οποίων είναι ότι θέτουν τα συμφέροντά τους υπεράνω όλων των άλλων και ασκούν έλεγχο στους πάντες. Κάθε κεντρικός χαρακτήρας του εκάστοτε μέρους μοχθεί για να αποσείσει κάποιου είδους έλεγχο. Και αυτοί δεν είναι τέλειοι. Σε ορισμένες περιπτώσεις και οι δικές τους πράξεις τίθενται εν αμφιβόλω (και ενδεχομένως επιλήψιμα), αλλά τα σφάλματά τους είναι σαφώς λιγότερα. Ουσιαστικά κάθε χαρακτήρας είναι ταυτόχρονα και ένας αφηγητής και το μυθιστόρημα είναι ένας παιάνας στη δύναμη της αφήγησης και της φαντασίας.
Ο «Άτλας του Ουρανού» περιλήφθηκε στο βραχύ κατάλογο του Man Booker Prize για το 2004 και κέρδισε, τον ίδιο χρόνο, το βραβείο Βρετανικών Βιβλίων Λογοτεχνίας (British Book Award Literary Fiction Award) καθώς και το τηλεοπτικό βραβείο Richard & Judy του Βιβλίου της Χρονιάς (Richard & Judy Book of the Year).
Γεννημένος στο Σάουθπορτ το 1969, ο Ντέιβιντ Μίτσελ μεγάλωσε στο Μάλβερν της επαρχίας Γουόρσεστερσάιρ, όπου και σπούδασε Αγγλική και Αμερικανική Λογοτεχνία. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στη Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Έζησε για ένα χρόνο στη Σικελία προτού μετακομίσει στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, όπου δίδαξε αγγλικά σε φοιτητές τεχνικών επαγγελμάτων, για να γυρίσει τελικά στην Αγγλία. Στο πρώτο του μυθιστόρημα, «Ghostwritten» (1999), εννέα αφηγητές σε εννέα σημεία του πλανήτη διηγούνται αλληλένδετες ιστορίες. Αυτό το μυθιστόρημα κέρδισε το Βραβείο Mail on Sunday/John Llewellyn Rhys και συγκατελέγη στις υποψηφιότητες για το Βραβείο Πρώτου Βιβλίου της Guardian. Το δεύτερό του μυθιστόρημα, «number9dream» (2001), συγκατελέγη στις υποψηφιότητες για το Βραβείο Φανταστικού Διηγήματος Man Booker 2002. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο σύγχρονο Τόκυο και αφηγείται την ιστορία της αναζήτησης από τον Έιγι Μιγιάκε του πατέρα του. Το 2003 ο Ντέιβιντ Μίτσελ συγκατελέγη από το περιοδικό Granta στους 20 «Καλύτερους Νέους Βρετανούς Μυθιστοριογράφους». Στο τρίτο του μυθιστόρημα, το «Cloud Atlas» (2004), ένας νεαρός κάτοικος νησιού στον Ειρηνικό γίνεται μάρτυρας της δύσης της επιστήμης και του πολιτισμού, ενώ ερευνώνται ιστορικά ζητήματα σε μία σειρά από φαινομενικά ασύνδετα αφηγήματα. Το «Cloud Atlas» συγκατελέγη στις υποψηφιότητες για το Βραβείο Φανταστικού Διηγήματος Man Booker 2004. Ο Ντέιβιντ Μίτσελ ζει στην Ιρλανδία. Το τελευταίο του μυθιστόρημα είναι το Black Swan Green (2006).
Από τις εκδόσεις «Το ροδακιό»
4.«Συνεχόμενοι λυγμοί» του ιερώνυμου Πολλάτου
Πρόκειται για ιστορίες που (τι ειρωνεία!) μπορεί αν φαίνονται ψεύτικες επειδή είναι αληθινές. Οι περισσότερες εξελίσσονται σε συγκεκριμένο νησί όπου ο συγγραφέας έβλεπε ή άκουγε να περνούν από μπροστά του οι ακραίοι και συχνά αιμάτινοι χαρακτήρες των ανθρώπων. Τότε, ανύποπτος, έκλεβε τις ζωές τους που μετά από χρόνια έγιναν βασανιστικές για τον ίδιο. Το θέμα ήταν πως θα καταγράφονταν για να μην προδοθούν και να μοιάζουν σαν αληθινές. Η ευθύτητα ή, καλύτερα, η τιμιότητα αυτών των μορφών απαιτούσε ευθύτητα και τιμιότητα στη γραφή. Και για να γίνει αυτό έπρεπε να βρίσκεται κανείς από το μέρος της αθωότητας. Μπορεί σήμερα να μη μας εκπλήσσει σχεδόν τίποτε, ίσως όμως διαβάζοντας, ή, σωστότερα, ακούγοντας, τους Συνεχόμενους λυγμούς να ανακαλύψουμε κάτι που έχουμε χάσει – και δεν ξέρουμε τι ακριβώς.
Έχοντας μάτι φωτογράφου, αλλά και τη συνθετική ικανότητα ενός ισχυρού ψηφιακού επεξεργαστή, ο Πολλάτος συνθέτει την πραγματικότητα με μια πραγματικότητα που έχει στη μνήμη του ή που έχει ερανιστεί από τις αφηγήσεις και τα ακούσματα της εφηβικής του ηλικίας. Το υλικό αυτό, καλά παλαιωμένο στη συνείδηση του, ήρθε η ώρα να βγει και αν αποτελέσει μια συλλογή διηγημάτων. Δυνατή, εύπλαστη γλώσσα, κάτι από την ανάλαφρη πνοή του Ταχτσή και από το νεορεαλιστικό κλίμα του ιταλικού κινηματογράφου, σημαία ελευθερίας από τα Εφτάνησα, όπως τότε που ήταν ανεξάρτητο κράτος.
Ο Ιερώνυμος Πολλάτος γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά. Σπούδασε δημοσιογραφία και γραφικές τέχνες. Είναι το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο.
5.«Γούρι από φελλό» της Βίκυς Γεωργοπούλου
Μια στιγμή μπορεί ν’ αλλάξει πορεία σε μια ολόκληρη ζωή, μια λεπτομέρεια, που σχεδόν κανένας δεν προσέχει, μπορεί να φωτίζει ένα μυστήριο. Όσοι άνθρωποι κι αν παρατηρήσουν μια εικόνα τόσες διαφορετικές όψεις της θα δουν. Με αυτές τις άδηλες και αστείρευτες ποικιλίες τρέφεται η λογοτεχνία αντλώντας από τη ζωή ότι μπορεί να οικειοποιηθεί και μνημειώσει. Ο λογοτεχνικός κόσμος της Γεωργοπούλου είναι μια απολαυστική συνεισφορά σ’ αυτό το ταμείο Προσώπων, Πραγμάτων και Εικόνων που δεν Αξίζει να Χαθούν.
Ένα μεγάλο βήμα: Νεροποντή, οι λάσπες την παρέσυραν, τη γκρέμισαν σε υπόνομο. Ήταν κάτι που επιθυμούσε. Ήθελε να γλιτώσει από την καθημερινότητα.
Το σιλό: ο νεαρός Βασίλης, τόλμησε, μπήκε στο σιλό, το άλλαξε, δούλεψε. Η Ράνια, έμεινε να κοιτάζει από κάποιο άνοιγμα. Δεν μπόρεσε να μπει. Κόντρες: Ο Αντώνης, η Σαββούλα, ο Δημήτρης, ο Ρόκκος ο χορευτής, η Μαρία η χοντρή, όλα παιδιά της αλάνας, είναι πρώτοι στις κόντρες και στις σούζες με τις μηχανές τους.
Η Αναπαλαίωση: Παλιό και καινούργιο μελισσοκομείο για τον Βαγγέλη, σε τόπους όμως διαφορετικούς. Αλλιώτικες οι γεύσεις του μελιού. Γούρι από φελλό: η Χαρά μετακομίζει σε καινούργια γειτονιά και βρίσκει την ανυπόφορη γειτόνισσα Σάρρα. Προσπαθεί να την αποφεύγει αλλά μάταια… Η σχέση τους αποκτά ενδιαφέρον από τη στιγμή που η Σάρρα κάνει δώρο στη χαρά ένα γούρι από φελλό. Αυτές και άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες μας διηγείται η Βίκυ Γεωργοπούλου που γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά, έχει σπουδάσει μαθηματικά και εργάζεται σαν Αερολιμενικός στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας. Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο της.
Διαβάστε περισσότερα...
|